Życie Harry’ego Pottera pełne było wyzwań. W sprostaniu im niewątpliwie pomogły mu zdolności magiczne, spryt i odwaga, niejednokrotnie odrobina szczęścia. Nie do przecenienia była też pomoc przyjaciół. Jednak wszystko to na nic by się nie zdało, gdyby Harry, zamiast skupiać się na zadaniu, jakie przed nim stoi, myślał czym zaspokoić głód. Na szczęście, od kiedy rozpoczął naukę w Hogwarcie, na brak jedzenia nie mógł narzekać. Już w pociągu do Hogwartu miał okazję spróbować wielu przysmaków, a było to jedynie preludium tego, co czekało go w Hogwarcie, w Hogsmeade czy w Norze. Czytelnik książek o Harrym mógł dowiedzieć się, co młodociany czarodziej jadał, niestety – powieści J.K. Rowling nie zawierają choćby cienia informacji, z jakich składników owe potrawy się składały. Dlatego próba jadania tego co Harry, stanowi nie lada wyzwanie dla wyobraźni. Kiedy jednak własna wyobraźnia zawodzi, zawsze można posiłkować się cudzą i sięgnąć po Nieoficjalną książkę kucharską Harry’ego Pottera Dinah Bucholz.

Swoją pracę Dina Bucholz, znana już z Nieoficjalnej książki kucharskiej Narnii, rozpoczęła od wynotowania wszystkich nazw potraw, jakie pojawiają się w septologii. Następnie, posiłkując się przepisami kuchni angielskiej (czy szerzej – brytyjskiej), amerykańskiej, francuskiej oraz wyobraźnią fanów serii, napisała, jak – jej zdaniem – mogły owe potrawy wyglądać.

Nieoficjalna książka kucharska Harry’ego Pottera jest więc zasadniczo książką kucharską, choć trochę nietypową. Potrawy nie dzielą się na śniadania, obiady i kolacje czy dania zimne i dania gorące. Kryterium podziału jest osoba kucharza. Tak więc w książce znajdziemy potrawy, jadane u mugoli (przyrządzane głównie przez ciotkę Petunię), smakołyki z Ekspresu Hogwart, potrawy przyrządzane przez Molly Weasley czy – przede wszystkim – dania jadane w Hogwarcie. Każdy przepis poprzedzony jest krótką informacją, w której części którego tomu potrawa się pojawia, oraz informacją o samej potrawie. Między przepisami autorka zamieszcza krótkie ciekawostki na temat potraw lub ich składników.

Przy okazji polski czytelnik może się dowiedzieć, że niektóre potrawy w oryginale nazywają się zupełnie inaczej, niż sugeruje polskie tłumaczenie. Stąd kociołkowe pieguski raczej nie będą tym, czym je sobie wyobrażałam – ciasteczkami z kawałkami czekolady. Ich oryginalna nazwa: cauldron cakes była problematyczna nawet dla angielskojęzyczny fanów serii. Trudno bowiem było orzec, czy uznać je za kociołkowe ciastka (czyli ciastka w kształcie kociołków), czy — analogicznie do pancakes — za placki, tyle że nie z patelni a z kociołka. Z problemu Dinah Bucholz wybrnęła w najlepszy z możliwych sposobów: przedstawia przepisy zarówno na ciastka, jak i na placki. A ja już wiem, że żadne z nich nie będą piegowate.

Książka kucharska Harry’ego Pottera jest nie tylko kopalnią interesujących przepisów inspirowanych powieściami J.K. Rowling. Jest także zbiorem ciekawostek dotyczących jedzenia. Pod tym względem książce nie można nic zarzucić. Jednak polskiemu wydaniu, już można: wspomniane wcześniej nieścisłości w tłumaczeniu oraz brak zdjęć i oryginalnej szaty graficznej. O ile polskim ilustracjom nie mam nic do zarzucenia, tak brak zdjęć potraw, to już poważny brak. W końcu często o tym, czy chcemy przyrządzić daną potrawę, decyduje jej wygląd. Owszem, zdjęcia można znaleźć na stronie Dinah Bucholtz… ale strony internetowe mają to do siebie, że czasem się wieszają, czasem z różnych przyczyn nie otwierają i jeszcze trzeba sobie nazwę potrawy przetłumaczyć na angielski, co – jak dowodzi przykład kociołkowych piegusków, nie zawsze jest proste.

Mimo opisanych niedostatków Nieoficjalną książkę kucharską Harry’ego Pottera polecam zarówno wszystkim fanom świata wykreowanego przez J.K. Rowling, jak i miłośnikom kuchni. W końcu kuchnia to taka magia dla mugoli — kto potrafi gotować, bez użycia różdżki potrafi wyczarować cuda. Czasem tylko przyda się dobra receptura, a tych w książce Dinah Bucholz nie brakuje.